تنگی نخاع چیست ؟

تنگی کانال نخاعی

مقدمه

چیست؟

تنگی کانال نخاعی باریک شدن کانال نخاعی است که در آن طناب نخاعی/اعصاب از سر به پایین کمر کشیده می شود. این باریک شدن بر ساختارهای داخل کانال نخاعی فشار وارد می کند. تنگی ستون فقرات کمری می تواند در پنج مهره آخر کمر رخ دهد.

تنگی نخاع1.jpg

چه چیزی باعث تنگی ستون فقرات کمری می شود؟

برخی از بیماران با این تنگی متولد می شوند، اما تنگی نخاعی معمولا در بیماران بالای 50 سال رخ می دهد. در این بیماران، تنگی نخاع نتیجه تدریجی افزایش سن و «ساییدگی» ستون فقرات در حین انجام فعالیت های روزانه است.

با افزایش سن افراد، رباط های ستون فقرات می توانند ضخیم و سفت شوند (به نام کلسیفیکاسیون). استخوان ها و مفاصل نیز می توانند بزرگ شوند و خارهای استخوانی (استئوفیت ها) تشکیل شوند.

برآمدگی یا فتق دیسک بین مهره ای نیز شایع است. اسپوندیلولیستزیس (سر خوردن یک مهره بر روی مهره دیگر) نیز ممکن است رخ دهد.

برای این مورد به spondylolisthesis مراجعه کنید.

هنگامی که این شرایط در ناحیه ستون فقرات رخ می دهد، می تواند باعث باریک شدن کانال نخاعی شود و به عصب نخاعی فشار وارد کند.

علائم

باریک شدن کانال نخاعی معمولاً علائم تنگی نخاع را ایجاد نمی کند. تنها زمانی که التهاب اعصاب در سطح افزایش فشار رخ می دهد، بیماران شروع به شکایت می کنند.

بیماران مبتلا به تنگی ستون فقرات کمری ممکن است درد، ضعف یا بی حسی را در پاها، ساق پا یا باسن احساس کنند. در ستون فقرات کمری، علائم اغلب هنگام راه رفتن در مسافت‌های کوتاه افزایش می‌یابد و زمانی که بیمار می‌نشیند، خم می‌شود یا دراز می‌کشد، کاهش می‌یابد.

در برخی بیماران، درد از پاها شروع می شود و به سمت باسن حرکت می کند. در سایر بیماران درد از بدن بالاتر شروع می شود و به سمت پایین حرکت می کند. درد ممکن است مانند سیاتیک تابشی باشد یا ممکن است یک درد اسپاسمیک باشد. در موارد شدید، درد ممکن است مداوم باشد.

تشخیص

اکثر پزشکان از ترکیبی از ابزارها استفاده می کنند، از جمله:

شرح حال

پزشک با پرسیدن علائمی که بیمار در حال حاضر تجربه می کند و چگونه این علائم در طول زمان تغییر کرده اند، شروع می کند. پزشک همچنین باید بداند که بیمار چگونه این علائم را مدیریت کرده است، از جمله اینکه چه داروهایی امتحان شده است.

معاینهی جسمی

پس از این، پزشک با جستجوی هرگونه محدودیت حرکتی در ستون فقرات، مشکلات تعادلی و علائم درد، بیمار را معاینه می کند. پزشک همچنین از دست دادن رفلکس‌های بازو یا پا، ضعف عضلانی، از دست دادن حس یا رفلکس‌های غیرطبیعی را که ممکن است نشان‌دهنده درگیری نخاع باشد، معاینه می‌کند.

به پژوهش

پس از معاینه بیمار، پزشک ممکن است از چندین معاینه برای مشاهده داخل بدن استفاده کند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از:

MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) - این کمترین تهاجمی است.

سی تی اسکن (توموگرافی محوری کامپیوتری) - این معاینه استخوان ها را بهتر از بافت عصبی نشان می دهد.

میلوگرام - یک رنگ مایع به ستون فقرات تزریق می شود، اما امروزه از این معاینه معمولا استفاده نمی شود.

اشعه ایکس - این معاینه می تواند ساختار مهره ها و خطوط مفاصل را نشان دهد.

درمان

طیف وسیعی از گزینه های درمانی و خطرات و مزایای هر گزینه را باید با پزشک خود در میان بگذارید. این امر هر گونه مسائل بهداشتی دیگری را که ممکن است بر خطرات و مزایای آن تأثیر بگذارد، در نظر می گیرد.

تحرک عموما برای ستون فقرات مفید است. خم شدن به جلو اغلب برخی از علائم را تسکین می دهد. هل دادن سبد خرید می تواند گاهی ساده تر از ایستادن ساده باشد. دوچرخه ورزشی می تواند به حفظ تناسب اندام و کاهش خطر افزایش وزن کمک کند. برخی از بیماران واکر در فضای باز را برای تحرک و استقلال مفید می دانند.

درمان غیر جراحی

داروها

سه گروه اصلی که به تنهایی یا به صورت ترکیبی بر ضد درد اثر می‌گذارند عبارتند از:

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID)

مسکن های عصبی

مسکن های معمولی

برخی از داروها خطر آسیب بالایی دارند و توصیه نمی شوند، از جمله مسکن های قوی تریاک و داروهایی مانند دیازپام.

درمان با ورزش

هیچ تمرین درمانی خاصی برای تنگی کانال نخاعی وجود ندارد. با این حال، مهم است که تناسب اندام بمانید و خود را تا حد امکان فعال نگه دارید. هر ورزشی که از آن لذت می برید و باعث ناراحتی زیادی نمی شود برای شما خوب است. دوچرخه‌سواری (مثلاً روی دوچرخه ثابت) می‌تواند بسیار مفید باشد زیرا وضعیت خم شدن روی دوچرخه می‌تواند علائم پا را تسکین دهد و اغلب ورزشی است که به خوبی برای تنگی کانال نخاعی قابل تحمل است.

تزریقات

اینها می توانند در برابر دردی که خود را نشان می دهد مفید باشند